کلاس 8صبح تکنولوژی های ارتباطی
روز شنبه از وقتی که از دانشگاه به منزل رسیدم استرس این را داشتم که فردا صبح به موقع به کلاس 8صبح دکتر دهکردی برسم. به همین منظور هم گوشی تلفنم را روی چند هشدار پشت هم کوک کردم و هم به چند تا از بچه ها سپردم که ساعت یک ربع به شش صبح با تماس گرفتن و پیگیری من را بیدار کنند.
صبح با صدای هشدار گوشی بیدار شدم که چند لحظه بعد مریم هم تماس گرفت تا از بیدار بودنم مطمئن شود. نماز خواندم و مختصر صبحانه ای خوردم و با حال خوب به سمت دانشگاه به راه افتادم. در مسیر رفتن به دانشگاه با گوش دادن به چند آهنگ پر انرژی رشدشخصیتی ام را تکمیل کردم و بعد به یک پادکست آموزشی مربوط به کارم گوش کردم و یادداشت برداشتم. خیلی زود و بی آنکه گدشت مسیر را حس کنم، خودم را مقابل دروازه ی بزرگ دانشگاه علامه، دیدم. از روی لیست انتخاب واحدم شماره ی کلاس را نگاه کردم و به سمت کلاس تعیین شده، رفتم، پر انرژی و گشاده رو به همه ی بچه هایی که در کلاس حضور داشتند، سلام کردم و دست دادم و بعد کنار مریم نشستم.
جاگیر شده بودیم که خبر رسید استاد کلاس را به اتاق سایت منتقل کرده است. بار و بنه برداشتیم و به اتاق سایت کوچ نمودیم. با استاد دهکردی در ترم قبل در درس اندیشه های سیاسی افتخار آشنایی داشتم. استاد کنار در اتاق سایت ایستاده بود و مثل همیشه گرم و صمیمی سلام و احوالپرسی کرد. به داخل رفتیم و دو نفر، دو نفر پشت میز رایانه ها نشستیم و منتظر شروع رسمی کلاس شدیم. ابتدا استاد راجع به پیش فرض های ما درباره ی درس پرسید و با توضیحات خود، اطلاعاتمان را کامل کرد. راجع به الفبای مورس و کارایی و نحوه ی استفاده از آن صحبت کردیم و قرار بر این شد که استفاده از آن را برای جلسات آینده یاد بگیریم. سپس بحث به سمت شبکه های اجتماعی و استفاده ی ما از آنها رفت.
لیستی از شبکه های اجتماعی را استاد روی تابلوی کلاس نوشت که قرار شد در همه ی این شبکه ها حساب کاربری بسازیم و این مسئله درست در مقابل تصمیم من برای ترک دنیای مجازی و پرداختن به کار و وظایف و زندگی حقیقی ام قرار می گرفت. البته می دانم که ایراد از خودم به خاطر افراط در استفاده از دنیای مجازی است که سعی در برنامه ریزی دقیق در این رابطه دارم.
جزوه ای کوتاه از صحبت های استاد و تکالیف درس برداشتم و ساختن وبلاگ را از بچه ها پرسیدم.
به یک چشم برهم زدنی کلاس به پایان رسید و طبق معمول همیشه، من آخرین نفر و به همراه استاد که در حال گفتگو با هم بودیم، از کلاس خارج شدیم.
روز شنبه از وقتی که از دانشگاه به منزل رسیدم استرس این را داشتم که فردا صبح به موقع به کلاس 8صبح دکتر دهکردی برسم. به همین منظور هم گوشی تلفنم را روی چند هشدار پشت هم کوک کردم و هم به چند تا از بچه ها سپردم که ساعت یک ربع به شش صبح با تماس گرفتن و پیگیری من را بیدار کنند.
صبح با صدای هشدار گوشی بیدار شدم که چند لحظه بعد مریم هم تماس گرفت تا از بیدار بودنم مطمئن شود. نماز خواندم و مختصر صبحانه ای خوردم و با حال خوب به سمت دانشگاه به راه افتادم. در مسیر رفتن به دانشگاه با گوش دادن به چند آهنگ پر انرژی رشدشخصیتی ام را تکمیل کردم و بعد به یک پادکست آموزشی مربوط به کارم گوش کردم و یادداشت برداشتم. خیلی زود و بی آنکه گدشت مسیر را حس کنم، خودم را مقابل دروازه ی بزرگ دانشگاه علامه، دیدم. از روی لیست انتخاب واحدم شماره ی کلاس را نگاه کردم و به سمت کلاس تعیین شده، رفتم، پر انرژی و گشاده رو به همه ی بچه هایی که در کلاس حضور داشتند، سلام کردم و دست دادم و بعد کنار مریم نشستم.
جاگیر شده بودیم که خبر رسید استاد کلاس را به اتاق سایت منتقل کرده است. بار و بنه برداشتیم و به اتاق سایت کوچ نمودیم. با استاد دهکردی در ترم قبل در درس اندیشه های سیاسی افتخار آشنایی داشتم. استاد کنار در اتاق سایت ایستاده بود و مثل همیشه گرم و صمیمی سلام و احوالپرسی کرد. به داخل رفتیم و دو نفر، دو نفر پشت میز رایانه ها نشستیم و منتظر شروع رسمی کلاس شدیم. ابتدا استاد راجع به پیش فرض های ما درباره ی درس پرسید و با توضیحات خود، اطلاعاتمان را کامل کرد. راجع به الفبای مورس و کارایی و نحوه ی استفاده از آن صحبت کردیم و قرار بر این شد که استفاده از آن را برای جلسات آینده یاد بگیریم. سپس بحث به سمت شبکه های اجتماعی و استفاده ی ما از آنها رفت.
لیستی از شبکه های اجتماعی را استاد روی تابلوی کلاس نوشت که قرار شد در همه ی این شبکه ها حساب کاربری بسازیم و این مسئله درست در مقابل تصمیم من برای ترک دنیای مجازی و پرداختن به کار و وظایف و زندگی حقیقی ام قرار می گرفت. البته می دانم که ایراد از خودم به خاطر افراط در استفاده از دنیای مجازی است که سعی در برنامه ریزی دقیق در این رابطه دارم.
جزوه ای کوتاه از صحبت های استاد و تکالیف درس برداشتم و ساختن وبلاگ را از بچه ها پرسیدم.
به یک چشم برهم زدنی کلاس به پایان رسید و طبق معمول همیشه، من آخرین نفر و به همراه استاد که در حال گفتگو با هم بودیم، از کلاس خارج شدیم.
- ۹۵/۱۱/۲۹